Jak strefa ciszy w Pendolino wygląda w praktyce?

Za nami pierwsza psia podróż pociągiem, która zbiegła się z testowaniem strefy ciszy, która funkcjonuje od 11 kwietnia. Jakie jest pendolino, każdy widzi, część może też już jechała. Takie pociągi to powinien być standard, a nie premium, komfortowe, dobrze wygłuszone, pachnące, czyste i z miłą obsługą. Aż chce się podróżować! Nie wszyscy przepadają za podsłuchiwaniem rozmów biznesowych lub nie daj Boże o kolonoskopii Krystyny. No po prostu nie. Dla tych, którzy chcą przemieścić się z miejsca A w miejsce B w spokoju powstała strefa ciszy. 




Podróżującym w milczeniu dedykowany jest ostatni siódmy wagon. Rezerwując miejsce przez internet taka opcja pojawi się w tabelce: RODZAJ WAGONU. Kiedy weszłyśmy do przedziału z Mili, współpasażerowie obrzucili nas mało sympatycznym spojrzeniem. Prawdodpodobnie spodziewali się po moim psie wszystkiego co najgorsze - pisku, szczekania, buczenia i Bóg wie co jeszcze. To prawda, to była jej pierwsza podróż pociągiem, ale doświadczenia wyniesione z jazdy samochodem i komunikacją miejską dawały mi sygnały, że pewnie będzie spokojna. A wybrałyśmy strefę ciszy z premedytacją. Są tam doskonałe miejsca dla podróżujących z psami. To koniec wagonu, obsługa sprzątająca tutaj nie biega, ludzie nie przeciskają się do łazienki czy Warsu, Pani z napojami i tym gigantycznym wózkiem też nas nie mija co chwilę no i jest dużo miejsca, więc nawet owczarek niemiecki pojedzie komfortowo. Szczególnie jeśi właściciel zdecyduje się na miejsca 88 lub 86. 
Zobacz także: Nareszcie! Strefa ciszy w pociągach pendolino! »
W strefie ciszy wyłączona jest muzyka Chopina, która rozbrzmiewa raz w czas. Mam wrażenie, że komunikaty głosowe o tym jak przebiega podróż i jaka jest kolejna stacja i za ile minut są nieco ciszej niż standardowe. Ludzie, którzy tam podróżują faktycznie do obowiązujących zasad się stosują. Wychodzili poza przedział, aby odebrać telefon czy nawet otworzyć wafelka-rogalika. Panowała tam cisza absolutna do momentu, kiedy mój pies nie zaczął chrapać, tak ją uspokoiło... Na szczęście zostało to odebrane z uśmiechem, a Mili za drapanie po brzuchu przestała rzęzić. Kiedy zbliżaliśmy się do Dworca Centralnego i stałyśmy już w korytarzu, te same panie, które najpierw obrzuciły nas niezbyt przychylnym spojrzeniem, gratulowały mi spokojnego i mądrego psa. A jednak można.  Jedyne do czego mogłabym się przyczepić to to, że takie rozwiązanie nie funkcjonuje we wszystkich pociągach EIP, ale warto pamiętać że póki co jest to program pilotażowy.