Ewa Pieniakowska, czyli stunt motocyklowy na różowo!

Stunt motocyklowy jest sportem, w którym dominują panowie. Ale i w tej dyscyplinie można trafić na płeć piękną. Mamy prawdziwą przyjemność przedstawić Wam niesamowitą i nietuzinkową polską stunt girl  - Ewę Pieniakowską.

Motokobiety: Ewo jesteś prekursorką stuntu kobiecego w Polsce. Powiedz nam skąd ta pasja?




Ewa Pieniakowska: W życiu zawsze chciałam robić coś innego, inspirującego, wciągającego, fascynującego, coś z pazurem. Widok motocykli wprowadzał moje serce na wyższe obroty. Pewnie będę monotematyczna, gdyż wielokrotnie, w wielu wywiadach wspominałam już o tym, że będąc małą dziewczynką uwielbiałam zagraniczne filmy z udziałem motocyklistek. Widok blond włosów wylewających się spod kasku zawsze cieszył moje oczy. Często wyobrażałam sobie siebie za kierownicą sportowego motocykla.

Do dziś pamiętam smak adrenaliny po motocyklowej przejażdżce, na którą zabrał mnie mój wujek jego nowo nabytą Hondą VF 750 F. Strasznie mnie to przerażało, w pewnym momencie zacisnęłam oczy i nawet nie patrzyłam na drogę. Było to bardzo dawno temu, w czasach, w których nie mogłam sobie pozwolić nawet na kupno własnego kasku. Moi wujkowie od zawsze dłubali przy jednośladach. Zaczynając od rowerów, po motorynki i na motocyklach sportowych kończąc. To wspaniałe uczucie móc usiąść na środku wiejskiego podwórka, rozkręcić jakiś wehikuł i umazać się po łokcie smarem. Wtedy czas płynie zupełnie inaczej, wszystko inne przestaje mieć znaczenie.




Uwielbiam podejmować nowe wyzwania. Stunt z całą pewnością jest jednym z nich. Często bywa okropnie wyczerpujący, bezlitośnie pochłania czas i eksploatuje nie tylko siłę fizyczną, również wyczerpuje psychicznie. Niesie ze sobą kontuzje, nieustanne naprawy motocykla i w szybkim tempie niszczy ciuchy treningowe. Przy tym wszystkim daje mnóstwo satysfakcji i często możliwość poznania wspaniałych ludzi, których można spotkać na stuntowych eventach.

Mkt: Od jakiego motocykla zaczynałaś? Co było dla Ciebie najtrudniejsze na początku? Czy bałaś się upadku, kontuzji?



EP: Moim pierwszym stunt partnerem, a raczej partnerką była stara, niezbyt pokaźna, wyjąca na całą wieś, dwusuwowa motorynka z silnikiem od Simsona. Wynalazek mojego wujka Janusza. Przez kilka lat pokryta pajęczynami stała samotnie w szopie. Świat o niej zapomniał.

Dlaczego na niej stawiałam swoje pierwsze ekstremalne kroki? Stało się tak, ponieważ zwyczajnie nie było mnie stać na kupno jednośladu. Bardzo chciałam spróbować swoich sił w jeździe na tylnym kole. Postanowiłam więc znaleźć jakąś alternatywę w tamtej sytuacji. Brak możliwości finansowych w połączeniu z chęcią ekstremalnej jazdy znalazł ujście w postaci ożywienia żelaznego potworka. Nie był to łatwy czas. Zupełnie nie wiedziałam jak się do tego zabrać. Siniaki, nadwyrężone nadgarstki i nieustannie gasnący dwusuw, momentami doprowadzał mnie do szału. Moje treningi w większości polegały na bieganiu obok motorynki w celu jej odpalenia metodą na pych. Wyglądało to mniej więcej tak – pięć minut odpalania w połączeniu z trzema minutami jazdy.

Kolejnym ciężkim etapem do przeżycia był okres zarabiania pieniędzy na 600tkę. Następnie długi etap jej naprawy, ponieważ kupiłam motocykl powypadkowy (na inny nie miałam budżetu). Po naprawie przyszedł czas przeróbek pod stunt. Wszystko trwało bardzo długo, ciągnęło się miesiącami. Początkowo 600tka posiadała tylko kilka stuntowych części, ponieważ jest to również drogi zabieg, na który nie mogłam sobie pozwolić, więc maksymalnie rozłożyłam go w czasie.

Następnie przyszedł czas, w którym musiałam wyczuć 600tkę i przełamać się do prób wyrwania jej na tylne koło i nauki całej gamy innych ewolucji. Jestem tylko człowiekiem naturalnie wyposażonym w klepkę strachu. Lęk przed nieznanym jest częstym gościem na stuntowym spocie.

Mtk: W 2009 r. wystartowałaś w „Street Fighter Festival” w Bielawie. Jak wspominasz to doświadczenie?

EP: Był to bardzo specyficzny czas. Nie było dnia, abym o tym nie myślała. Dużo stresu, przygotowań i sprawdzenie samej siebie. Każde występ – bez względu na to czy jest to udział w zawodach czy show niesie ze sobą presję, stres i jest wyzwaniem. Dzieje się tak między innymi dlatego, że wtedy towarzyszy mi spora publika, przed którą na treningach nie występuję, więc moja uwaga jest rozproszona.

Każdy teren jest inny – czasem trzeba wykonać ewolucje na długim ale wąskim odcinku, a czasem na krótkim a szerokim, czasem na kostce brukowej a czasem na asfalcie, czasem nawierzchnia jest prosta a czasem krzywa, czasem zimna a czasem nagrzana w zależności od panujących na zewnątrz warunków – a to wszystko ma ogromny wpływ na zachowanie motocykla i przekłada się na moją jazdę, więc łatwo nie jest.

Były to moje pierwsze zawody, w których wzięłam udział i pierwsze zawody stuntowe na polskiej arenie, na których wystartowała kobieta.

Mtk: A Twoje kolejne starty w zawodach?

EP: Mam ich trochę na koncie. W skrócie tak to wyglądało:
2009 - brak klasyfikacji kobiet w Polsce, jedyna przedstawicielka płci pięknej na "Street Fighter Festiwal"
2010 "Moto Show Bielawa" jedyna przedstawicielka kobiet (brak klasyfikacji kobiet) start z mężczyznami
2010 "Extreme Moto" Warszawa (brak klasyfikacji kobiet)
2010 "Stunt GP" Bydgoszcz - jedyna kobieta (brak klasyfikacji kobiet) zawody międzynarodowe, start z mężczyznami
2010 "Vertical Trix" Anglia - jedyna kobieta (brak klasyfikacji kobiet) zawody międzynarodowe, start z mężczyznami
2011„Moto Show Bielawa’’ jedyna kobieta na zawodach, start z mężczyznami;
2011 "TOH party" Kędzierzyn-Koźle, jedyna kobieta na zawodach- start z mężczyznami;
2011 "Extreme Day" Rzeszów, jedyna kobieta na zawodach - start z mężczyznami;
2011 "StreetBike Freestyle European Championship - Austria, zawody międzynarodowe, start z mężczyznami;
2011 "German StuntDay" w Niemczech
2011 "Verva Street Racing" wyścigi uliczne, największa motoryzacyjna impreza w Polsce, w sercu stolicy.

Mtk: Jesteśmy pod wrażeniem. A jakie masz plany związane ze stuntem na 2013 r.?

EP: Życie różnie się układa. Wszystko w rękach Boga. Zamierzam być szczęśliwa i spełniać kolejne marzenia, stawiać kroki w sporcie, rozwijać się zawodowo. Ile z tego wyjdzie przekonamy się z końcem 2013 roku. Kochani trzymajcie za mnie kciuki!

Mtk: Często trenujesz? Jaka jest Twoja ulubiona ewolucja/trik?

EP: Bardzo ubolewam nad brakiem regularności w treningach. Ale zwyczajnie to zaakceptowałam. Nie można mieć w życiu wszystkiego. Trzeba cieszyć się z tego, co się ma. Z narzekania jeszcze nic dobrego nikomu nie przyszło. Muszę przyznać, że szkoda mi wyłączonych z treningów kilku zimowych miesięcy w każdym roku. Po takiej przerwie należy uzbroić się w cierpliwość i małymi krokami wracać do formy, którą się miało przed zimą. Wyczuć motocykl i przełamać się do wykonywania trików – to ciężki orzech do zgryzienia, z którym trzeba sobie poradzić.

Jeszcze do niedawna moimi ulubionymi sztuczkami były te, przy wykonaniu których siedziałam na baku i po „strzeleniu“ ze sprzęgła motocykla jechałam na tylnym kole. Wymienię tu Highchair, Spreader i 50/50. Dlaczego przypadły mi do gustu? Chyba dlatego, że miejsce posadzenia pupy i sposób trzymania nóg znacznie odbiegają od klasycznej pozycji, którą zazwyczaj przyjmują motocykliści zaczynający swoją przygodę ze stuntem. Tak się już przyjęło, że przy niebezpiecznej jeździe jednośladem na tylnym kole dosyć popularną pozycją jest trzymanie prawej nogi na dźwigni nożnego hamulca a lewej na tylnym podnóżku, bądź gdy lewą stopę umieszczamy we wnęce wyciętej w siedzeniu pasażera czy stelażu. Gdy już opanujemy pracę z nożnym hamulcem, następuje czas na naukę operowania handbrakiem, najczęściej stojąc dwiema stopami na siedzeniu.

Przeszłam teraz do kolejnego etapu i wcale nie twierdzę, że wykonywanie np. highchaira już mnie nie kręci. Czas na mały miszmasz, którym jest dla stawianie małych kroków w wykonywaniu combosów – czyli łączenie trików podczas jazdy na tylnym kole np. skok z sd do ss do speader.

Mtk: A co poza jazdą na motocyklu lubisz robić w wolnych chwilach? Kim prywatnie jest polska „stunt girl”?

EP: Uwielbiam jeść, jestem strasznym smakoszem i żarłokiem. Przez ostatnie kilka lat na bok odstawiłam większą aktywność fizyczną, gdyż walka z motocyklem w dużej mierze eksploatuje mój organizm. Ekstremalne treningi wypełnione są często jazdą w ekstremalnych warunkach. Podczas kontaktu z jednośladem zawsze towarzyszy mi profesjonalna odzież ochronna. To sprawia, że upały są jeszcze bardziej odczuwalne.

Zimą nie mam możliwość na trening, ale wczesną wiosną przy zerowych temperaturach, gdy na placu nie zalega lód i śnieg często wychładzam swój organizm. Sezon jest bardzo krótki, ledwo się zaczyna i już kończy, więc omijanie deszczowej aury nie wchodzi w grę, co sprawia, że często trenuję przemoknięta do suchej nitki. Są to warunki, w których organizm szybko się wyczerpuje i potrzebuje czasu na regenerację. Przez pierwsze kilka lat stawiania kroków w tym sporcie, łączyłam pracę fizyczną z treningami motocyklowymi i z bieganiem do północy, gdyż zwyczajnie brakowało mi dnia. Przy takim trybie życia mój organizm dawał wyraźne znaki do zwolnienia tempa.

Z czasem bieganie zamieniłam na rolki. Jednak do pracy, jazdy na rolkach i stuntu doszły studia, co nie było łatwe do ogarnięcia. Musiałam zrezygnować z jazdy na rolkach. Wszystko wymaga zmian. Żyjemy szybko, z dnia na dzień coraz szybciej. Często zmuszeni do rezygnacji z pewnych czynności na rzecz innych. Życie to ciągły wybór i walka z przeciwnościami.

Stunt to nie tylko jazda motocyklem, to ciężkie treningi, zmuszanie swojej psychiki do wykonania nowych trików, leczenie kontuzji, ciągłe niełatwe i długie organizowanie zamiennych części (gdyż na nowe i szybko zakupione nie mam możliwości), siedzenie do późnych godzin w zimnych szopach przy reanimacji maszyny, planowanie i organizowanie wyjazdów, zbieranie materiałów, składanie filmów, prowadzenie strony internetowej, fan page, znalezienie czasu na pracę i codzienne życie. To wszystko wypełnia mój wolny czas i każdego dnia rezerwuje każdą wolną minutę z wyprzedzeniem na kilka miesięcy. Mogę śmiało powiedzieć, że polska stunt girl prywatnie jest polską stunt girl.

Zanim jeszcze zabrałam się za motocyklową jazdę ekstremalną podnosiłam ciężary. Do dziś mam swoją pierwszą, historyczną sztangę zbudowaną z kół  zamachowych od malucha, którą wykonał wujek Janek.

Mtk: Jakich rad udzieliłabyś innym dziewczynom, które chciałyby spróbować stuntu?

EP: Kochane baby spełniajcie swoje marzenia. Każdego dnia idźcie z całych sił do przodu i nigdy nie oglądajcie się za siebie. Życie jest piękne, to dar, z posiadania którego należy się cieszyć. Cieszcie się z każdego przeżytego dnia, bo nigdy nie wiadomo co kolejny nam przyniesie. Trzymam mocno kciuki za ziszczenie się Waszych wszystkich marzeń. Pamiętajcie, że wszystko jest możliwe i Wasze życie leży w Waszych rękach!

Jeśli chcecie rozpocząć pierwsze stuntowe próby, to róbcie to w bezpiecznych miejscach wyłączonych z ruchu, aby nie narażać na niebezpieczeństwo innych. Zawsze ubierajcie profesjonalną odzież motocyklową i nigdy nie trenujcie w samotności – znajdźcie odpowiedniego kompana, który w chwilach zagrożenia Wam pomoże i udzieli pierwszej pomocy. Nie przyśpieszajcie nauki, uzbrójcie się w cierpliwość! Powodzenia! Buziaki!

Serdecznie dziękujemy Ewie za poświęcony nam czas i mocno trzymamy kciuki za nadchodzący sezon. Jeśli chcecie się dowiedzieć czegoś więcej, zapraszamy na oficjalną stronę Ewy: www.ewapieniakowska.pl.